Aktualności

Pani G. jest obywatelką Portugalii, która w kwietniu 1998 r. wraz  z mężem przeniosła się do Wielkiej Brytanii. Dnia 27 sierpnia 2009 r. Pani G. została skazana na 21 miesięcy więzienia w związku z przemocą stosowaną w rodzinie. Dnia 11 maja  2010 r., w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności, Pani G. zwróciła się do Sekretarza Stanu z wnioskiem o stałą rezydenturę. W lipcu 2010 r., Biuro Sekretarza Stanu odmówiło wydania rezydentury, nakazując deportacje Pani G. ze względu na bezpieczeństwo narodowe i politykę publiczną. Pomimo odbywania kary pozbawienia wolności Pani G. została tymczasowo aresztowana. W decyzji o deportacji Sekretarz Stanu wskazał, po pierwsze, że wzmocniona ochrona przed wydaleniem na podstawie Artykułu 28(3)(a) Dyrektywy 2004/38 zależy od zakresu integracji obywateli UE
w państwie przyjmującym. Taka integracja nie może być skuteczna w momencie gdy obywatel przebywa w zakładzie karnym. Po drugie, Sekretarz Stanu uznał, że Pani G. nie uzyskała ochrony przed wydaleniem ponieważ nie uzyskała uprawnień do stałej rezydentury. Ponadto istniały poważne powody w zakresie bezpieczeństwa publicznego i polityki publicznej aby wydalić Panią G. W związku z powyższym Sekretarz Stanu uznał, że Pani G. nie była uprawniona do ochrony przed deportacją.
Pani G. odwołała się od przedmiotowej decyzji. Sąd pierwszej instancji uznał, że zanim została wydana decyzja o deportacji, Pani G. zamieszkiwała w Wielkiej Brytanii przez ponad 10 lat. Sekretarz Stanu nie wykazał istnienia nadrzędnych względów bezpieczeństwa publicznego. Sąd (Immigration and Asylum Chamber) stwierdził jednak, że G., wobec braku dowodów, że jej mąż był zatrudniony lub w inny sposób korzystał z praw przysługujących na podstawie Traktatu FUE, nie wykazała nabycia prawa stałego pobytu w rozumieniu dyrektywy 2004/38. Sekretarz Stanu wniósł apelacje od wyroku. Sąd drugiej instancji zwrócił się do TSUE z pytaniem o sposób liczenia 10 letniego okresu pobytu w celu uzyskania rezydentury, jak również czy odbywanie kary pozbawienia wolności przerywa okres pobytu w celu uzyskania rezydentury.
TSUE uznał, że ochrona przed wydaleniem na podstawie Dyrektywy 2004/38 zależy od poziomy integracji w państwie przyjmującym. Dziesięcioletni termin pobytu na podstawie Artykułu 28(3) musi być ciągły i jest obliczany wstecz od dnia wydania decyzji o wydaleniu. TSUE podkreślił, że okres co do zasady, okresu odbywania kary pozbawienia wolności nie należy wliczać do 10 okresu pobytu. Trybunał uznał, że
w przypadku gdy dziesięcioletni termin przerwany jest przez wykonywanie kary pozbawienia wolności, państwo przyjmujące musi wziąć zbadać, czy zostały zerwane zadzierzgnięte uprzednio z przyjmującym państwem członkowskim więzi integracyjne, by ustalić, czy przyznać przewidzianą w tym przepisie zwiększoną ochronę. Sąd uznał, że fakt, iż ktoś przebywał w państwie przyjmującym przez 10 lat lub więcej przed uwięzieniem, stanowi okoliczności, która powinna być brana pod uwagę. Niemniej jednak TSUE nie wskazał żadnych wytycznych co do elementów integracyjnych, ani co do zerwania więzi. Podobny sposób rozumowania przyjął TSUE w sprawie Nnamdi Onuekwere p. Secretary of State for the Home Department (wyrok z dnia 16 stycznia 2014 r., sprawa C-378/12). Pan Onuekwere jest Nigeryjczykiem, który poślubił obywatelkę Irlandii zamieszkałą w Wielkiej Brytanii. Po zawarciu małżeństwa Nigeryjczyk został dwukrotnie skazany na łączną karę ponad roku pozbawienia wolności. Luksemburski Trybunał uznał, że okres odbywania kary pozbawienia wolności nie powinien być wliczany w okres pobytu w danym kraju. Sąd podkreślił, że waga „spójności społecznej” oraz potrzeba integracji jest metodą wzmacniania poczucia „obywatelstwa UE”. Popełnienie przestępstwa, a następnie kara pozbawienia wolności wskazują, że osoba nie utożsamia się z wartościami państwa przyjmującego, jak również wskazuje na słaby poziom integracji. W związku z powyższym wliczanie okresu odbywania kary pozbawienia wolności w prawo do uzyskania stałej rezydentury byłoby sprzeczne z założeniami Dyrektywy.

żródło: europapraw.org